برای منصور، مردی که بیرون از پرده سینما هم حیات دارد - تور یونان ارزان

گروه دانشگاه خبرنگاران، امیرحسین اکاتی؛ بعد از مدت مدیدی تماشا پرده سینما شوق عجیبی در وجودم شعله ور نموده بود که با تماشای فیلم منصور شعله ور تر هم شد. فیلمی که بخاطرش تمام مدت روی جایگاه سینما با استرس به اتفاقات چشم دوختم. حتی گاهی دسته های کنار جایگاه را از شدت هیجان محکم فشار می دادم و با تماشاگرانی روبرو بودم که احساساتشان را بلند بروز می دادند و بنظرم این یعنی پیروزیت کارگردان. منصور روایتی از تصمیمات یک مرد است که تعلیق های فراوانی برای تماشاگر به همراه دارد، تصمیماتی که در نگاه اول فی البداهه و عجولانه بنظر می آید اما هر چه جلوتر می رویم به عمق آن ها پی می بریم. عمقی که در پس آن شهید منصور ستاری را برای نبردی تمام عیار با مخالفانِ (دلالان) پیشرفت و توسعه صنعت هوایی ایران، آماده می نماید.

رستگاری او نیز در پس همین مقابله است تا به جایی که خانواده او نیز بخاطر تصمیماتش سرزنشش می نمایند، اما او با مدیریت منطقی، جهادی و ایثارگرانه به راهش ادامه می دهد و در نهایت پیروز می گردد. این را در آخرین سکانس فیلم با همه وجودم حس کردم لحظه ای که منتظر بودم دوباره بلایی به جان منصور بیفتد اما برعکس شد و آنچه باید رخ می داد، رخ داد و کوشش های قهرمان قصه تجلی پیدا کرد. فیلم انگار از دل جامعه امروزی ایران بیرون آمده که جوانان مملکت هر چه می گویند با واژه بن بست گونه تحریم روبرو شده و آرزهایشان خاکستر می شوند؛ مثل مهندس ثنایی فیلم که به مهاجرت فکر می نماید و در استیصال بین، رفتن و ماندن، دست و پا می زند که منصور فرشته نجاتش می گردد.

اینجا منصور فراتر از یک قهرمان است او علاوه بر امثال جوانانی چون ثنایی، جوان خود یعنی سورنا را هم از رفتن باز می دارد تا همه کوشش نمایند برای ایران برای کشور خودشان، سرزمینی که به آن تعلق دارند؛ این نشان می دهد که او علاوه بر جامعه اجتماعی بیرون، در دورن خانواده خود هم از چیزی غافل نبوده و فرزندش مثل خیلی از آقازاده ها بی فایده نشده که این را می توان از همان دیالوگ ماندگار فیلم خطاب به همسرش حس کرد که منصور گفت: دارایی بچه های من باید توی مخشون باشه نه توی جیب باباشون. منصور در این فیلم ستودنی است، مردی که بیرون از پرده سینما هم به حیات خود ادامه خواهد داد.

فیلم ویژگی های منحصر به فردی هم دارد، آن هم ریتم سریع و بالای آن است و تعلیق های پی در پی که نه مخاطب را گیج می نماید نه عصبانی، بلکه حساس تر، برای آن که در ادامه چه اتفاقی می افتد. اما چیزی که فیلم را کمی از مدیوم سینما دور نموده بود، نگاه مستندگونه به آن است که بنظرم بخاطر تبحر کارگردان در دنیای مستند است، ولی همین موضوع باعث شده که بار دراماتیک قصه کمتر گردد و در شخصیت پردازی هم با مشکلاتی روبرو گردد. اما نکته ای که در فیلمنامه خوب از آب در آمده بود، فرار از شعارزدگی بود که نقطه عطف فیلم نیز هست. قهرمان داستان به گونه ای رفتار می کرد که می توانستیم با او هم ذات پنداری کنیم. مانند قهرمانی که دوره کودکی، در درون خود برای مقابله با پلیدی ها آموزش می دادیم.

امیرحسین اکاتی - فارغ التحصیل روانشناسی دانشگاه تهران کارگردان و نویسنده

انتشار یادداشت های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن به وسیله خبرنگاران نیست و صرفاً منعکس نماینده نظرات گروه ها و فعالین دانشجویی است.