کشنده ترین سلاح های قرون وسطی - مجله میکونوس

شمشیر

به گزارش فرادید، اگر یک سلاح باشد که به معنای واقعی کلمه نشانه قرون وسطی باشد، آن سلاح بدون شک شمشیر است. میان انواع مهم سلاح های به کار رفته در آن عصر می توان به شمشیر های دراز و سنگینی اشاره نمود که برای استفاده هر دو دست طراحی شده بودند، همین طور شمشیر های کوچکتر و سبک تر که با یک دست از آن ها استفاده میشد. شمشیر چیزی بیش از یک ابزار مرگبار برای پاره کردن و شکافتن پیکر دشمن بود. این سلاح نشانه شان و اعتبار و مترادف شوالیه ها و رهبران بود. این اعتبار شمشیر هایی بود که نامشان بر سر زبان ها افتاد از جمله کولادا (Colada)؛ شمشیر شوالیه اسپانیایی اِل سید (El Cid) و جویوس؛ شمشیر افسانه ای شارلمانی.

نیزه دسته چوبی

نیزه دسته چوبی که فراوری انبوه آن آسان تر و مقرون به صرفه تر بود که نوک نیز و فلزی داشت و سربازان پیاده از آن استفاده می کردند. استفاده از این سلاح به مقدار شمشیر آسان نبود، طول یک راست نیزه آن را به یک سلاح نیرومند و کشنده تبدیل می کرد و آن را آماده فرو بردن به سمت شوالیه های اسب سوار می کرد. گروه های مجهز به نیزه های دسته چوبی و سپر صفوف متراکمی معروف به شیلترون را شکل می دادند.

نیزه

نیزه های به کار رفته در رویداد های ورزشی نوک تیز و شنماینده بودند و برای از اسب فرو افکندن طراحی شده بودند تا سوراخ کردن دل دشمن. نیزه های ورزشی بسیار با نیزه های کشنده و تیز جنگی در دستان سربازان اسب سوار فرق داشتند. برای مثال، ارتش بیزانتین معمولاً از تشکیلات سواره نظام مهیبی را به صف درمی آورد که متشکل از کمانداران و نیزه داران سوار بر اسب بود. گروه دوم سلاح های بلندشان را محکم زیر بقل و روی شانه نگه می داشتند. یک نیزه با نیروی حرکت موجدار اسب مهاجم به جلو سوق داده میشد و کلک هر سرباز پیاده نگون بختی را سرراهش بود می نماید.

گرز

شاید سرراست ترین سلاح از میان تمام سلاح های قرون وسطی، گرز باشد که صرفاً نوعی چماق بود. گرز اشکال و مقدار های متنوعی داشت. بعضی از آن ها سر های فلزی داشتند و بعضی سر های سنگی. بعضی از آن ها برای نفوذ بهتر به زره یا استخوان دشمن برآمدگی هایی داشتند. حتی اگر زره دشمن سالم می ماند، نیروی ضربه گرز منجر به وارد آمدن آسیب های داخلی جدی میشد. یک باور اشتباه وجود دارد مبنی بر این که گرز را کشیشان در جنگ استفاده می کردند تا از خون ریزی اجتناب نمایند. اما هیچ مدرکی دال بر صحت این باور وجود ندارد. علاوه بر این، گرز در صورتی که برای خالی کردن جمجمه دشمن به کار گرفته میشد، بدون تردید منجر به خونریزی میشد.

تبر

قدرت کشنده تبر که معمولاً در دستان وایکینگ ها بود آن ها را به ابزار جنگی معروف قرون وسطایی تبدیل نموده بود. بخش ترسناکی از فرشینه یابو که تاریخچه رویداد های نبرد هیستینگز است، یک سرباز آنگلوساسونی را به تصویر می کشد که در حال استفاده از تبرش برای در هم شکستن سر یک اسب نورمنی است. پادشاهان انگلیسی از قبیل شاه استفان و ریچارد قلب شیر (ریچارد یکم) معروف به استفاده از تبر بودند. یک از بدنام ترین استفاده ها از تبر مربوط به نبرد بنوک بورن می گردد؛ زمانیکه شاه اسکاتلندی رابرت بروس (رابرت یکم) سر یک شوالیه انگلیسی را حین یک مواجهه تن به تن برید.

دشنه

شاید دشنه را به طور سنتی سلاحی مرتبط با ترور ها و انواع دیگر حیله گری های مخفی بدانند، اما دشنه یک سلاح جنگی جدی برای مبارزه نزدیک بود. برای نمونه، در نبرد آزینکورت، زمانی که خبری از شلیک پیکان نبود، کمانداران به بدن شوالیه های دشمن دشنه فرو می کردند، چون تیغه باریک آن به راحتی به درز های زره آن ها نفوذ می کرد. این سلاح احتمالاً در مرگ ریچارد سوم در نبرد بازورث نقش داشته است. تحلیل های کالبدشناسی جمجمه شاه نشان می دهد که از یک دشنه برای خرد کردن کلاه خود او استفاده شده است و در نهایت سر او را در معرض ضربه های بیشتری قرار داده که منجر به کشته شدن او شده است.

کمان پولادی

کمان های پولادی مانند تفنگ های قرون وسطی عمل می کردند: هدف می گرفتید، ماشه را می کشیدید و پیکان را روانه بدن دشمن می کردید. کار کردن با این سلاح بسیار آسان بود و به آموزش حفاظت شده احتیاج نداشت. تا زمانی که میشد آن ها را پر کرد و به هدف نشانه گرفت این قدرت را داشت که حرفه ای ترین شوالیه دشمن را به کشتن بدهد. مهمترین اِشکال کمان پولادی سنگینی و کندی روند پرکردن آن بود، اما تردیدی در مرگبار بودن آن ها وجود نداشت و یکی از قربانیان معروف آن، ریچارد اول بود.

کمان بزرگ

کمان بزرگ نسبت به کمان پولادی یک مزیت مهم داشت: پر کردن دوباره آن سریع تر انجام میشد. با وجود این، استفاده از کمان بزرگ کار سخت تری بود و مستلزم قوای بالاتنه قابل توجهی برای عقب کشیدن کمان و ثابت نگهداشتن آن حین هدف گیری بود. استفاده موثر از کمان بزرگ به خبرگی خاصی احتیاج داشت. انگلیسی ها معروفیت خاصی در استفاده از کمان بزرگ در جنگ صدساله داشتند.